خیـــلی دور ... خیـــلی نزدیک
بنام خدایی که برای قلب دوست و برای اثبات دوستی اشک را آفرید...خیـــلی دور ... خیـــلی نزدیک
بنام خدایی که برای قلب دوست و برای اثبات دوستی اشک را آفرید...دوای من چیستــــــ...؟
مجنون چو شنید پند خویشان
از تلخی پند شد پریشان
کاین مرده چه می‌کند کفن را
در پیرهنی کجا کشد رخت
گه کوه گرفت و گاه صحرا
از تو دورم به هر جــ...ا
یه دلم میگه نرم نرم
طاقت نداره دلم دلم
بی تو چه کنـــــم؟
پیش عشق ای زیبا زیبا
خیلی کوچیکه دنیا دنیا
با یاد توام هرجا هرجا
ترکت نکنــــــم
دروازه های دلم را شکستی
پیمان یاری به قلبم تو بستی
با من پیوستــــــی
یه دلم میگه نرم نرم
طاقت نداره دلم دلم
بی تو چه کنم...؟
پیش عشق ای زیبا زیبا
خیلی کوچیکه دنیا دنیا
با یاد توام هرجا هرجا
ترکت نکنـــم...
سلطان قلبم تو هستی تو هستی
دروازه های دلم را شکستی
پیمان یاری به قلبم تو بستی
با من پیوستی
اکنون اگر از تو دورم به هر جــ...ا
بر یار دیگر نبندم دلم را
سرشارم از آرزو و تمنا... ای یار زیبا
شکـــــــوه
به خنده گفتا نرنجم از خلق و خوی تو یاد روی تو
هرکجا روی وصله ی منی ، ساغر وفا از چه بشکنی؟
گذشتم از او به خیره سری ، گرفته رهه مه دگری
کنون چه کنم با خطای دلم؟ گرم برود آشنای دلم
به جز رهه او نه راهه دگر ، دگر نکنم ، خطای دگر
به خنده گفتا نرنجم از خلق و خوی تو یاد روی تو
هرکجا روی وصله ی منی ، ساغر وفا از چه بشکنی؟
هرکجا روی وصله ی منی ، ساغر وفا از چه بشکنی؟
شازده کوچولو و گل
دلم این روزها برای داستان شازده کوچولو خیلی تنگ شده
داستان دلبستگی و وابستگی کودکی به یک گل!
کودکی که هر شب به آسمان خیره میشد تا شاید نشانی از گلی که روزگاری در سیارکی داشته بیابه!
این توهم شیرین هر شب و هر شب به او نیرو میداد برای ادامه مسیر و شاید تحمل اسارتی که در دنیا پای اون رو بسته بود! اسارتی که باعث بشه نتونه در همون لحظه در کنار گلش باشه ... خب یک طرف ماجرا کودک بود با همه بیقراری ها و پایبندی هاش به گل سرخش و طرف دیگه گلی مغرور بود که هر روز و هر روز سرگرمی هایی جدید داشت و شاید به کل از یاد برده بود که روزی کودکی بوده که با هم رشد کردند !
همیشه همینه قصه بی ارزش شدن ارزش ها همیشه برامون تکرار میشه، قصه تکراری شدن و عوض شدن عادت های روزمره و بطبع فراموش کردن هایی که با خود به ارمغان میاره و در آخر دلشکستن ها!!!
کاش کودک هیچوقت نمیفهمید که گلش به یادش نیستـــ... 
و رفت !
صبح روز حرکت، اخترکش را آن جور که باید مرتب کرد، آتش‌فشان‌های فعالش را با دقت پاک و دوده‌گیری کرد: دو تا آتش‌فشان فعال داشت که برای گرم کردن ناشتایی خیلی خوب بود. یک آتش‌فشان خاموش هم داشت. منتها به قول خودش «آدم کف دستش را که بو نکرده!» این بود که آتش‌فشان خاموش را هم پاک کرد. آتش‌فشان که پاک باشد مرتب و یک هوا می‌سوزد و یک‌هو گُر نمی‌زند. آتش‌فشان هم عین‌هو بخاری یک‌هو اَلُو می‌زند. البته ما رو سیاره‌مان زمین کوچک‌تر از آن هستیم که آتش‌فشان‌هامان را پاک و دوده‌گیری کنیم و برای همین است که گاهی آن جور اسباب زحمت‌مان می‌شوند.
شهریار کوچولو با دل‌ِگرفته آخرین نهال‌های بائوباب را هم ریشه‌کن کرد. فکر می‌کرد دیگر هیچ وقت نباید برگردد. اما آن روز صبح گرچه از این کارهای معمولیِ هر روزه کُلّی لذت برد موقعی که آخرین آب را پای گل داد و خواست بگذاردش زیرِ سرپوش چیزی نمانده‌بود که اشکش سرازیر شود.
به گل گفت: -خدا نگهدار!
اما او جوابش را نداد.
دوباره گفت: -خدا نگهدار!
گل سرفه‌کرد، گیرم این سرفه اثر چائیدن نبود. بالاخره به زبان آمد و گفت:
-من سبک مغز بودم. ازت عذر می‌خواهم. سعی کن خوشبخت باشی.
از این که به سرکوفت و سرزنش‌های همیشگی برنخورد حیرت کرد و سرپوش به دست هاج‌وواج ماند. از این محبتِ آرام سر در نمی‌آورد.
گل به‌اش گفت: -خب دیگر، برو و بدان ... اگر تو روحت هم از این موضوع خبردار نشد تقصیر من است. باشد، زیاد مهم نیست. اما تو هم مثل من بی‌عقل بودی... سعی کن خوشبخت بشوی... این سرپوش را هم بگذار کنار، دیگر به دردم نمی‌خورد.
-آخر، باد...
-آن قدرهاهم سَرمائو نیستم... هوای خنک شب برای سلامتیم خوب است. خدانکرده گُلم آخر.
-آخر حیوانات...
-اگر خواسته‌باشم با شب‌پره‌ها آشنا بشوم جز این که دو سه تا کرمِ حشره را تحمل کنم چاره‌ای ندارم. شب‌پره باید خیلی قشنگ باشد. جز آن کی به دیدنم می‌آید؟ تو که می‌روی به آن دور دورها. از بابتِ درنده‌ها هم هیچ کَکَم نمی‌گزد: «من هم برای خودم چنگ و پنجه‌ای دارم».
و با سادگی تمام چهارتا خارش را نشان داد. بعد گفت:
-دست‌دست نکن دیگر! این کارت خلق آدم را تنگ می‌کند. حالا که تصمیم گرفته‌ای بروی برو!
و این را گفت، چون که نمی‌خواست شهریار کوچولو گریه‌اش را ببیند. گلی بود تا این حد خودپسند...
تو که هستی زندگی هستــــ...
نه میتونم دور شم از تو
نه میتونم که بمونم
من نه شاهزاده عشقم
نه شهاب آسمونم
تو نه نیستی و نه هستی
دیگه خسته ام از خیالات
مونده بی جواب رو هم
توی زندگیم سوالات
تو یه رنجی
تا همیشه
اگه جون نگیره ریشه
اگه باز بگی نمیشه
اگه یک روزی بدونم
بودن و موندن یادت
واسه قلب عاشق من
که یه عمری عاشقت بود مثل درد زهر نیشه
تو که هستی زندگی هست
قدرت هر خستگی هست
میشه دست قسمت و بست
زیر ضربه های لعنت
که یه دشمنه تو خلوت
که میکوبه میسوزونه
هر خیاله عاشقونه
بود و خوند و موند و نشکستــــ...
تو!
بی تو خموشم،با که بجوشم،جفتِ تنم تو
خسته و عریان،پیش غریبان،پیرهنم تو
بهترین آرزو ها برای بهترینمممممم
برایت رویاهایی آرزو می‌کنم تمام نشدنی
و آرزوهایی پرشور
که از میانشان چندتایی برآورده شود.
برایت آرزو می‌کنم که دوست داشته باشی
آنچه را که باید دوست بداریو فراموش کنی
آنچه را که باید فراموش کنی.
برایت شوق آرزو می‌کنم.
آرامش آرزو می‌کنم.برایت آرزو می‌کنم که با آواز پرندگان بیدار شوی
و با خنده ی کودکان.برایت آرزو می‌کنم دوام بیاوری
در رکود، بی تفاوتی و ناپاکی روزگار.بخصوص برایت آرزو می‌کنم که
خودت باشی.....ابر و باد به من شبیهند!
من به بی سامانی، باد را می مانم .
من به سرگردانی، ابر را می مانم.
دوری ماهی و دریا
هنوزم چشمای تو مثل شبای پر ستاره ست/ هنوزم دیدن تو برام مثل عمر دوباره ست/ هنوزم وقتی میخندی دلم از شادی میلرزه/ هنوزم با تو نشستن به همه دنیا می ارزه/ اما افسوس تورو خواستن دیگه دیره ، دیگه دیره/ اما افسوس با نخواستن دلم آروم نمیگیره ، نمیگیره/ تا گلی از سر ایوون تو پژمرد و فروریخت/ شبنمی غمزده از گوشه ی چشمان من آویخت/ دوری بین من و تو ، دوری ماهی و دریاست/ دوری بین من و تو ، دوری ماه و تماشاست/ اما افسوس تورو خواستن دیگه دیره ، دیگه دیره/ اما افسوس با نخواستن دلم آروم نمیگیره ، نمیگیره...!
صدا کن مرا
